بازی Jump Force برای PS4

توضیحات

نقد و بررسی بازی Jump Force برای PS4

جنگ جهانی انیمه‌ها: فستیوالی باشکوه، اما ناقص

وقتی صحبت از دنیای مانگا و انیمه می‌شود، ژاپن چیزی بیش از یک فرهنگ است؛ آن‌ها جهانی خلق کرده‌اند پر از قهرمانان، قدرت‌های عجیب، مبارزات انفجاری و احساساتی عمیق. حالا تصور کنید تمام این دنیاها با هم برخورد کنند، و شخصیت‌هایی مثل Goku، Naruto، Luffy، Ichigo، و حتی دشمنانی چون Frieza و Madara در یک نبرد بی‌پایان گرد هم آیند. این دقیقاً چیزی است که Jump Force وعده‌اش را داده بود؛ یک بازی کراس‌اور عظیم از محبوب‌ترین قهرمانان مجله‌ی Weekly Shonen Jump. اما آیا نتیجه به همان اندازه که به‌نظر می‌رسد باشکوه است؟ بیایید دقیق‌تر با هم بررسی کنیم.

داستان: جنگی که می‌توانست حماسی‌تر باشد

داستان بازی در دنیایی جریان دارد که به‌طرز عجیبی مرز میان دنیای واقعی و جهان‌های انیمه‌ای شکسته شده است. به این ترتیب قهرمانان و تبهکاران از فرنچایزهای مختلف به دنیای ما سرازیر می‌شوند و نیرویی شیطانی به نام Venoms تهدیدی جهانی ایجاد می‌کند.

اگرچه ایده‌ی داستانی، هیجان‌انگیز و پتانسیل بالایی دارد، اما اجرای آن کمی سرد و سطحی به‌نظر می‌رسد. دیالوگ‌ها اغلب خشک و کلیشه‌ای هستند، و با وجود حضور شخصیت‌های نمادین، تعاملات بین آن‌ها به اندازه‌ی توقعات بالا از این پروژه‌ی بزرگ نیست. شخصیت اصلی بازیکن هم به‌شکل سفارشی‌سازی‌شده ایجاد می‌شود، اما هویت‌پردازی‌اش در روایت گم است و بیشتر ابزاری برای پیش‌برد داستان به‌شمار می‌آید تا یک قهرمان واقعی.

گیم‌پلی: زیبا، سریع، اما کم‌عمق

Jump Force از سیستم مبارزه‌ی سه‌بعدی (arena fighter) استفاده می‌کند، مشابه آنچه در سری‌هایی مثل Naruto Storm دیده‌ایم. بازیکنان در تیم‌های سه‌نفره می‌جنگند و می‌توانند در لحظه بین شخصیت‌ها سوئیچ کنند. مبارزات پرزرق‌وبرق هستند، با افکت‌های بصری سنگین و ضربات نهایی دیدنی. حملات معروف هر شخصیت مانند Kamehameha یا Rasengan با شکوه اجرا می‌شوند و حس قدرت را به‌خوبی منتقل می‌کنند.

با این حال، عمق مبارزات محدود است. سیستم مبارزه بیش از حد به ترکیب‌های ساده و حملات خاص وابسته است و خبری از مکانیک‌های دفاعی پیچیده یا استراتژی‌های ترکیبی نیست. این موضوع باعث می‌شود بازی پس از مدتی تکراری شود، به‌خصوص برای کسانی که دنبال سیستم مبارزه‌ی چالشی‌تر هستند.

مأموریت‌های داستانی و مراحل فرعی در محیط مرکزی بازی (hub) قابل انتخاب‌اند، اما بیشتر به سبک «از این نقطه به آن نقطه برو، مبارزه کن، برگرد» طراحی شده‌اند. طراحی محیط‌های جهان مرکزی هم ساده و بدون جزئیات است.

گرافیک: تضاد عجیب میان واقع‌گرایی و انیمه

یکی از تصمیم‌های جنجالی Jump Force، استفاده از سبک گرافیکی شبه‌واقع‌گرایانه برای شخصیت‌های انیمه‌ای است. به‌جای طراحی سل‌شید کلاسیک، سازندگان ترجیح داده‌اند بافت‌های پوست، لباس و نورپردازی را به سبک دنیای واقعی نزدیک کنند. نتیجه چیزی شده که برخی آن را نوآورانه و برخی دیگر غیرطبیعی و حتی آزاردهنده می‌دانند.

در صحنه‌های مبارزه، این سبک گرافیکی با نورپردازی پویا و افکت‌های انفجاری چشم‌نواز به‌نظر می‌رسد. اما در لحظات کات‌سین یا گفت‌وگوها، حالت چهره‌ها و جزئیات بعضی شخصیت‌ها مصنوعی و غیرجذاب می‌شوند. محیط‌ها مانند نیویورک و سرزمین‌های دیگر نیز طراحی قابل قبولی دارند اما از نظر تعامل‌پذیری کاملاً ایستا و غیرقابل اکتشاف هستند.

موسیقی و صدا: درخشش محدود اما مؤثر

موسیقی بازی با وجود نداشتن قطعات معروف انیمه‌ها (به دلیل مجوزهای سخت‌گیرانه)، تلاش می‌کند فضایی حماسی و پرهیجان بسازد. قطعات موسیقی در لحظات نبرد انرژی مناسبی منتقل می‌کنند، اما پس از مدتی یکنواخت می‌شوند. جای خالی موسیقی‌های نمادینی مانند تم‌های Naruto یا Dragon Ball در بازی کاملاً حس می‌شود.

صداپیشگی‌ها عمدتاً به زبان ژاپنی هستند و کیفیت بالایی دارند. صدای شخصیت‌ها همان چیزی است که هواداران انتظار دارند. اما نبود صداپیشگی در بسیاری از دیالوگ‌های فرعی و منوی بازی، از حس غرق‌شدگی کم می‌کند.

جمع‌بندی: ایده‌ای طلایی با اجرای نقره‌ای

Jump Force بازی‌ای است که با یک ایده‌ی فوق‌العاده شروع می‌شود: گردهم‌آوردن بهترین شخصیت‌های دنیای انیمه برای مبارزه‌ای بزرگ. اما در اجرا، بازی دچار کاستی‌هایی در عمق گیم‌پلی، انسجام داستانی و طراحی هنری شده است. با این حال، برای طرفداران سرسخت مانگا و انیمه، دیدن Goku در کنار Luffy و Ichigo در قالب یک بازی سه‌بعدی همچنان جذاب است، حتی اگر تجربه‌ی نهایی بی‌نقص نباشد.

این بازی بیشتر به درد کسانی می‌خورد که به‌دنبال نمایش قدرت‌های خارق‌العاده و فایت‌های سبک انیمه‌ای هستند، نه لزوماً کسانی که انتظار یک بازی مبارزه‌ای با عمق استراتژیک بالا را دارند .